کد مطلب:129465 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:108
دیدار امام با عمرو بن لوذان
طبری گوید: «آنگاه رفت تا به بطن عقبه رسید و در آنجا فرود آمد. ابومخنف گوید: لوذان، یكی از بنی عكرمه برایم گفت كه یكی از عموهایش از حسین (ع) پرسید: به كجا می روی؟ و حضرت پاسخ داد. گفت: تو را به خدا سوگند، بازگرد. به خدا كه جز
به سوی پیكان نیزه ها و لبه تیز شمشیرها نمی روی! آنهایی كه در پی شما فرستاده اند، چنانچه رنج جنگ را از شما بر می داشتند و زمینه را برای شما فراهم می كردند و آنگاه نزد آنها می رفتی. این یك نظری بود. اما با وضعیتی كه شما می گویی، به نظر من نباید چنین كنی! حضرت فرمود: ای بنده ی خدا نظر تو بر من پوشیده نیست! لیكن خداوند مغلوب فرمان خویش نگردد! و سپس از آنجا كوچید.» [1] .
در روایت الارشاد آمده است كه این پیر، منسوب به بنی عكرمه عمرو بن لوذان بود. نیز در آنجا آمده است كه امام (ع) فرمود: ای بنده ی خدا این نظر بر من پوشیده نیست لیكن خداوند مغلوب فرمان خویش نگردد! سپس فرمود: به خدا سوگند تا خونم را نریزند از من دست بر نمی دارند! و چون چنین كردند، خداوند كسی را برایتان چیره سازد كه آنان را زبون كند، تا آنجا كه پست ترین امت ها باشند! [2] .
دینوری داستان این رویداد را چنین نقل می كند: «آنگاه رفت تا آن كه به بطن العقیق رسید. [3] در آنجا مردی از بنی عكرمه با او دیدار كرد و خبر داد كه ابن زیاد در كمین او میان قادسیه تا عذیب [4] را لشكر چیده است. سپس گفت: جانم فدایت بازگرد، به خدا سوگند كه جز به سوی نیزه ها و شمشیرها نمی روی. به آنهایی كه نامه نوشته اند اعتماد مكن. زیرا آنها نخستین كسانی هستند كه به جنگ تو خواهند شتافت. حسین (ع) گفت: به كمال، خیرخواهی كردی و پاداش نیك بگیری! سپس بر او درود فرستاد و رفت....» [5] .
به سوی پیكان نیزه ها و لبه تیز شمشیرها نمی روی! آنهایی كه در پی شما فرستاده اند، چنانچه رنج جنگ را از شما بر می داشتند و زمینه را برای شما فراهم می كردند و آنگاه نزد آنها می رفتی. این یك نظری بود. اما با وضعیتی كه شما می گویی، به نظر من نباید چنین كنی! حضرت فرمود: ای بنده ی خدا نظر تو بر من پوشیده نیست! لیكن خداوند مغلوب فرمان خویش نگردد! و سپس از آنجا كوچید.» [1] .
در روایت الارشاد آمده است كه این پیر، منسوب به بنی عكرمه عمرو بن لوذان بود. نیز در آنجا آمده است كه امام (ع) فرمود: ای بنده ی خدا این نظر بر من پوشیده نیست لیكن خداوند مغلوب فرمان خویش نگردد! سپس فرمود: به خدا سوگند تا خونم را نریزند از من دست بر نمی دارند! و چون چنین كردند، خداوند كسی را برایتان چیره سازد كه آنان را زبون كند، تا آنجا كه پست ترین امت ها باشند! [2] .
دینوری داستان این رویداد را چنین نقل می كند: «آنگاه رفت تا آن كه به بطن العقیق رسید. [3] در آنجا مردی از بنی عكرمه با او دیدار كرد و خبر داد كه ابن زیاد در كمین او میان قادسیه تا عذیب [4] را لشكر چیده است. سپس گفت: جانم فدایت بازگرد، به خدا سوگند كه جز به سوی نیزه ها و شمشیرها نمی روی. به آنهایی كه نامه نوشته اند اعتماد مكن. زیرا آنها نخستین كسانی هستند كه به جنگ تو خواهند شتافت. حسین (ع) گفت: به كمال، خیرخواهی كردی و پاداش نیك بگیری! سپس بر او درود فرستاد و رفت....» [5] .
[1] تاريخ الطبري، ج 3، ص 303.
[2] ر. ك:الارشاد، ص 205.
[3] به نظر مي رسد كه بطن عقيق به اشتباه از سوي نساخ به جاي بطن عقبه نوشته شده است. و گرنه - طبق سياق پي گيري حركت امام به وسيله ي دينوري - بايد پس از منطقه ي زباله به سوي مكه بازگشته باشد. زيرا وادي عقيق به مكه نزديك تر است و در آنجا سه جايگاه است: ذات عرق، غمره مسلخ. ذات عرق چهار ميلي منزلگاهي است كه - طبق بررسي ما از مهم ترين منزلگاه هاي راه - امام (ع) بدان رسيد و از مكه دو مرحله (حدود 92 كم) فاصله دارد.
[4] آبي است ميان قادسيه و مغيثه كه تا قادسيه چهار ميل فاصله دارد. گفته اند: دشتي است متعلق به بني تميم، و از منزلگاه هاي حاجيان كوفه است. (ر.ك: معجم البلدان، ج 4، ص 92).
[5] الاخبار الطوال، ص 248.